Vrouwelijk leiderschap in India inspireert Muriel Schrikkema
Hoe universeel is vrouwelijk leiderschap? Wat kunnen wij hierin van andere culturen leren?
Begin dit jaar bezocht Muriel Schrikkema samen met een internationale groep investeerders het werk van The Hunger Project (THP) in India. Zij ontmoetten daar 40 van de in totaal 90.000 vrouwen die THP daar coacht, voorafgaand aan een 5-jarig vrouwelijk leiderschap programma voor vrouwen die zitting nemen in dorpsraden.
Van I cannot > I can > We can!
In februari bezocht ik samen met een internationale groep investeerders het werk van The Hunger Project (THP) in India. We ontmoetten daar 40 van de in totaal 90.000 vrouwen die THP daar coacht, voorafgaand aan een 5-jarig vrouwelijk leiderschap programma voor vrouwen die zitting nemen in dorpsraden. Door deze programma’s vinden de vrouwen hun eigen kracht. Ze worden ondersteund in het bouwen van netwerken en bij hun werk in de dorpen. Moedige vrouwen die zo de verantwoordelijkheid nemen om zelf én samen een einde te maken aan de honger in hun dorpen!
We keken mee tijdens een indrukwekkend programma rond vrouwelijk leiderschap in India. Hier leren deze vrouwen dat de wereld groter is dan de plek die ze kennen binnen de grenzen van hun eigen dorp. Ze leren hoe die wereld werkt; wat de ‘spelregels’ zijn in hun eigen dorp en welke plaats zij daarin in kunnen nemen. Hun horizon wordt letterlijk verbreed door context te schetsen en hun eigen leiderschap daarin te plaatsen.
Van I cannot naar I can
We spraken uitgebreid met de vrouwen over hun werk en hun dromen. De belangrijkste gemeenschappelijke deler van al die verhalen: “Ik heb ontdekt dat ik kan praten. Dat ik een eigen stem heb die ik kan laten horen. Ik ben niet bang meer. Nooit meer. Want ik weet nu hoe de wereld werkt en wat mijn plaats daarin is. Vroeger als er iemand aanklopte en vroeg ‘is anybody home’ riep ik ‘nobody is home’. Nu weet ik beter; ook ik ben iemand en ik geloof ergens in en ik kan vanuit daar bijdragen.” Mijn gedachten gingen direct naar de vele vrouwen die we hier in het westen trainen en coachen. Zij stoeien met ditzelfde issue: waar geloof ik eigenlijk in? Hoe maak ik mezelf zichtbaar?’
Ook bezochten we een aantal projecten die inmiddels zijn gerealiseerd. Onder aanvoering van de Sarpanch (dorpsraadsvoorzitter) Tulsa Bai bekeken we bijvoorbeeld de fraai opgeknapte kleuterschool en een vaccinatie- en schoolvoedingsprogramma. Maar ook een watervoorraadtank in aanbouw waar 500 dorpsgenoten een maand lang aan hadden gewerkt. Een nieuw opgehoogde weg, drie waterpompen voor drinkwater en een put voor irrigatie – en dat waren dan alleen nog maar de resultaten van het eerste jaar…
Van I can naar We can
Ik heb een aantal vrouwen gevraagd hoe ze dit in zo’n korte tijd voor elkaar hadden gekregen, vanuit de context waarin zij leven (ondervoeding, huiselijk geweld en corruptie!). Het antwoord was heel duidelijk: “We geloven hier in en doen dit met maar één beeld voor ogen: onze kinderen, om hen een betere omgeving te bieden! En we kunnen dit alleen maar mét elkaar doen. Samen bouwen we aan deze betere omgeving, dat kun je niet alleen.” De vrouwen vertelden me over hun federations (vrouwennetwerken) die ze leren bouwen, vanuit waar ze zich veilig, zeker genoeg en gesteund voelen om te durven gaan staan (ook al worden ze bij thuiskomst weer in elkaar geslagen of genegeerd in hun dorp omdat ze van een lagere kaste zijn)….